Naalala ko lang yung mga panahon na parang dati wala kayong kamuwang-muwang. Yung mga panahon na kung makapagtampisaw kayo sa ilog ganon ganon na lang. Yung mas masaya pa kayo sa mga ibong humuhuni. Mga panahon na kumain at maglaro lang ang iyong inaatupag. Yung wala kayong iisipin, aalalahanin at poproblemahin kasi mga bata pa kayo. At tanawin lang ng ilog, tumatalon na ang puso mo.
Ngayon, nagkakailangan pa. Iba't ibang hilig, iba't ibang dahilan kung bakit masaya. Ang daming iniisip, baka ganiito baka ganyan. Tahimik, nahihiya. Tumatawa pero hindi na ganon kalakas. Hindi na ganon kasaya. Kanya-kanyang laro na.
May pagkakaiba man ay sa isang bagay lang kami nagkaisa: ang ilog pa rin ang sa amin ay nagpapaligaya. Tumatalon pa din ang puso namin dahil sa kanya.
No comments:
Post a Comment