Minsan yung kahit sarili mong bahay mo, ayaw mo ng uwian.
nakakaewan lang kasi sa bahay. Alam mo yung pakiramdam na nobody really cares. Nagagawa lang nilang magtiyaga. Or nagagawa lang nila yun kasi parte sila ng pamilya mo. Parte sila ng buhay mo. Or responsibilidad kasi nila yun.
Nawawala lang yung sense ng bahay. Gusto ko siya ituring na TAHANAN, hindi lang BAHAY.
A home is where you feel loved. Or you are cared. Or you are something special. A home is where you are never left behind. Kaso hindi e. Nagiging silungan na lang siya. yung tipong at the end of the day, doon ka lang uuwi kasi wala ka naman ibang tirahan eh. Tapos magtataka sila at mas gusto natin sa ibang bahay. Or mas masaya tayo pag kasama natin ng iba. Kasi doon natin nahahanap yung nawawala sa atin. Kung meron ba nun sa bahay, madali natin ito mamimiss. Kaso .. WALA eh. Sadyang WALA lang talaga.
Wala naman pefect family pero everything is just too much. Minsan mas masarap nga naman malayo. Magpapamiss ka lang. Thinking if they would really care.
Anyway, Good Morning.