Wednesday, November 30, 2011

Moderately lang dapat.



Naranasan mo na bang mahiga dahil sa sobrang kalasingan ?
Yeah, I passed out last night.
OO. Mukhang napadami nga ako ng inom. Hahaha. Di naman sa natutuwa ako pero it’s been two years since nun huli ko yung naranasan. Di ko naman din gusto yung feeling pero siguro nga namiss ko lang. What a terrible things to miss. :))))
As in, nagsleep over na lang ako kasi hindi ko na din kayang umuwi. 3am na kasi kami natapos & so far yun na pianakamarami kong inom. Mababa din kasi yung tolerance ko sa alcohol. Ang tapang eh no. Kahit hanggang kaninang kaninang pag-uwi ko, di ako malakad ng maayos. Buong mundo ko ang umiikot. Pero mas terible yung kagabi, feeling ko gusto ko na lang humiga sa daan at ayaw ko na din bumagon sa kama ng kaklase ko. Gladly, madami kami kaya tulungan. Hindi din naman lahat nalasing ng grabe.
Kumain na lang ako ng pancit canton & uminom ng maraming btubig pag-uwi. Naghhyperventilating rin ako kagabi pa. Kaya ginawa ko na lahat ng nursing inyervention na alam ko. Fortunately, may nabasa akong pampawala ng hangover sa isang broadsheet kamakailan. Nahandle ko naman ang sarili ko ng maayos, I guess. Bottomline, nakatulog ako.
Ngayon masakit pa din ang ulo ko. Nagpromise na ata ako na kokontrolin ko na lang next time, kung may next time pa. Hahahaha.
Lesson ? Drink Moderately. Siempre. :))))

Monday, November 28, 2011

Goodnight na.


Matutulog na pala ako.

Pero anong kaibahan ngayon sa mga dati kong pagtulog ? Hindi dahil sa sobrang pagod ako. Hindi dahil sa sobrang aga ngayon. Hindi din dahil sa bago ang kama ko o unan ko. Wala pa din namang aircon ang kwarto ko. 

Ito ay dahil sa .. Katabi ko yung kapatid ko. :))

Ang babaw ba ? Hindi para sa akin eh. It’s been a long time since na naging magkatabi kami. & ngayon na nag-out-of-town si Lola, wala tuloy siyang katabi. Sanay na naman siya, pero wala lang. Mas okay na yung ramdam niyang kuya niya ako. Mejo may bonding pa muna siguro. Namiss ko lang yung brother moments namin. 

One week kaming ganito so I’ll make the most out of it. Goodnight na. :DD

Makikinig ka lang naman.


Masaya naman pala.


Alam mo yung pakiramdam na kahit gaano kahirap yung ginagawa mo, masaya pa rin bandang huli ? AKO YUN.

I am currently having my duty at NCMH. Oo, yun yung Mental Hospital sa Mandaluyong. Yes, hindi normal yung pasyente ko. Yes, hindi sila ganon kaayos kausap. Yes, maguguluhan ka sa kanila. Pero, they still deserve to be treated well.

Masarap sila kausap. You will still learn from them. And kahit na mahirap, minsan toxic pa dahil kasabay ng duty ang sandamakmak na case study at kung anu-ano pang paperworks, masarap yung nakakatulong ka. Ang ginhawa ng pakiramdam na nakakaalis ka ng problema.

My patient told me, who is a strict suicidal patient, na ang tanging bagay lang na nagpapasaya sa kanya ay kapag nakakapagusap kami. Sobrang nakakaburyo nga naman sa loob. Tapos minsan hindi ka pa nadadalaw dba ?


BOTTOMLINE ? Hindi lang naman sila ang nalulungkot at nangangailangan ng kausap. Malay mo, yung kaibigan mo pala, kaklase, kapitbahay o kamag-anak mo ay kailangan ng kausap. Just be there. Minsan, hindi na natin kailangan magbigay ng advice, LISTENING is the BEST THERAPY you could ever give. 

Monday, November 21, 2011

Action Figures


In my daily bible readings, I just reached Nehemiah.
Right at the start, Nehemiah finds out that the Jews who left Babylon and were tasked with fixing up Jerusalem hadn’t done much of anything. Years have gone by, and Jerusalem is still a mess.
Nehemiah cries. Then he prays. Then, he gets to work.
Nehemiah asks the kings permission to head to Jerusalem to help in the rebuilding effort. When Nehemiah gets there, he puts together an action plan and sets the people of Jerusalem to work. 
They are repeatedly attacked by the nearby people who do not want Jerusalem to be a strong city again. So the bible says that the men who rebuilt the wall of Jerusalem had a trowel in one hand and a sword in the other. When it was time to build, they built. When it was time to defend, they defended. And they didn’t stop until the work was complete.
James 1:22 tells us that we should not just listen to God’s word, but that we should do what it says.
God seems to like people of action.
Abraham packed up and left his homeland when God called him.
Joseph took charge when given the opportunity and mobilized a nation to prepare for a famine.
Do I even need to mention David, the warrior-poet?
Solomon, was probably the most ‘thinker’ type person in the Bible, yet he was the hands-on ruler of the kingdom of Israel. He didn’t just sit around idle all day, but he built up wealth for himself and the whole kingdom, wrote extensively, networked with other kingdoms, etc.
One of the most prolific writers in the Bible, Paul, was like an ancient Indiana Jones. He travelled the world, getting himself into huge trouble, but never giving up. (see 2 Cor 11:23-28)
God wants us to be people of action. Action figures, so to speak.
I just don’t see anywhere in the scriptures to indicate that people of faith are defined by sitting around for a couple hours a week at a church.
William Carrey, a man widely regarded as ‘the father of modern missions’, and one of the early missionaries to work in India said it like this: “Attempt great things for God, expect great things from God.”
I couldn’t agree more. You’re not here to fit it. You’re here to make a difference. “Do not conform any longer to the pattern of this world, but be transformed by the renewing of your mind.” (Romans 12:2)
God has cast you as a main character in his story. And you know what? It’s an action movie. There’s gonna be some crazy stunts. You could get hurt. People who do their own stunts frequently do.
But you know what you’ll never say later in life? “I wish I had been more boring. I wish I had taken fewer risks and tried fewer new things.”
Take a look around you. It may upset you. You may weep. You may pray. But then, get up and start doing something about it. Find a charity working in an area that really moves your heart: orphans, drug addicts, homeless, whatever. And get involved.
Roll up your sleeves and become the Action Figure God has called you to be! 

Thursday, November 17, 2011

WAPAKELS.

Yung feeling ng nakumpleto kami uli.

Siempre, sobrang sarap. Kahit na mejo bitin ang pagkain, sapat na yan. Kahit na mejo walang budget, pagkasyahin na yan. Kahit na ubos na ang inorder na pagkain, sige kwentuhan lang. Kahit na ginagabi na, sige tuloy lang. At kahit na lahat kami naiistress, sige tawanan lang.

Walang kasing saya yung araw. Yung feeling na finally, nagkaroon din ng oras ang bawat isa para sa bawat isa. Walang busy, walang late ang uwi. Walang homework na kailangan gawin. Walang kulang yung pera. Walang hindi pinayagan ng magulang. Lahat pwede. Okay lang yan. Basta nagkasama-sama.

Mejo mababaw ako pag nagkukumpleto kami eh. Sobrang saya langs. Tiyaga-tiyaga lang sa ganito. Tiis-tiis lang sa ganyan. Atleast buo kami. Oo, nakakabobo nga naman pag kanya-kanyang course ang pinag-uusapan. Mapapa-ano daw ? Mapapa-teka lang ah ! Kasi hindi naman nagkakaintindihan. Kahit na minsan manghang-manhga o nandidiri sa mga kwento, tuloy lang. Tapos pag nagkwento na ng kanya-kanyang buhay, pwedeng magtawanan. O kaya pag problemang pag-ibig, pamilya o iba pa, may iyakan pero magpapalakasan na lang, tapos idadaan sa tawanan uli. May tampuhan man nagaganap pero at the end, pang-unawa na lang.

Tapos saka aalalahanin ang High school days. Pagtatawanan na lang namin ang lahat. Yeah, magkakaklase kasi kami nun Hayskul. Oo, nagkikita parin kami. Oo, close na close na close na close parin kami. Sabi nga, your college friends may know your attitude but your high school friends know the reason beyond it. Wala pa rin tatalo sa kanila. Sabi nga ng isang Chinese proverb, "Old clothes are the best.Just like friends." HAHAHA.

Talagang lahat ginawan ng paraan. At umaasa naman ako na mauulit yun. Alam ko naman na mageffort ang lahat. Kasi ganyan talaga pag magkakaibigan, walang iwanan. Awww.

Tuesday, November 15, 2011

Starting the day right.



Mejo hindi nga ako kumain. HAHAHAH. Starting the day right.


But not my point. Today I'll start the day right. I'll start my day with a smile. Kahit na mejo mahirap. Kahit na parang imposible kasi ang dami-daming nangyayari. Alam mo yung tipong sobrang gulo lang.


Yun pag tinanong ka kung Kamusta ka, pilit na lang sa loob mo sumagot ng Oo. Epekto na rin ng makulimlim na araw na mukhang uulan. Malamig ang pakiramdam ko at nanghihina na rin.


Oo, nanghihina narin sa lahat ng aspeto. Pero kaya yan. Para sa isang magandang umaga na sinimulan ng tama.


Thumbs up.

Monday, November 14, 2011

Please be normal.

Gusto ko bumalik sa normal ang lahat.

Yung parang katulad na dati. Pero hindi naman ako nageexpect. Oo things will be never the same agaian pero siguro naman kahit kaunti meron babalik dba ? Kahit naman hindi lahat atleast meron.

Yun lang yung masakit. Mamiss mo yung mga bagay na yun. Na dapat hindi. Na dapat nagmomove on ka na. Kaso wala ka naman magawa. Mas masaya nga naman ang dati kaysa sa mga bagay na nararanasan mo noon. Minsan, iisipin mo sana bata ka na lang uli. Para walang problema. Para mas masaya. Pero ano nga naman ang thrill ng isang buhay pag walang problema. Parang isang movie na wala man lang kontrabida. yung tipong pasayaw-sayaw langs siya sa saya asabuong palabas. Ugh. Korny na, boring pa.

Anyway, things happen for a reason. It may be stormy now but it can't rain forever. Gaganda din yan. Siguro hindi nga katulad ng dati. We really have to wake up in the reality that nothing's permanent in this world but change. 


Hindi nga katulad ng dati. But why settle for less ? Malay mo, mas masaya na at mas maganda. BETTER PA PALA KAYSA SA DATI.

Friday, November 11, 2011

11/11/11 11:11PM


I never really want to miss this chance. And Yes I did it ! 

And I had my wish. And believing it will come true. :D