OA langs.

 Naasar lang ako.

 Patuloy na nagtataka na kung bakit may may mga tao na sobrang sensitive.Masaktan mo lang, nag-iiyak na. Masabihan mo lang, nag-iinarte na. And they’l just leave other hanging kung bakit. Yung iba obvious naman ang dahilan but why overreact ?

 Yung parang nagbibiruan naman kayo. Tapos kapag nagksakitan na, wala na lahat ng pinagsamahan niyo. Edi sana sinimulan mo ng seryoso. Or mag-aasaran kayo, tapos magkakapikunan. Edi sana sinabi nalang na tumigil nun una palang. O kaya maghaharutan, kapag nasobrahan, magiiyakan. Yung tipong di mo alam kung childish ba na ewan.

 Tapos hirap na hirap pa magpatawad. Pss. Ang arteng tunay. Edi sana sa umpisa pa lang pinigil mo na. Sana nagumpisa ka nalang ng seryoso. Sana hindi mo na hinintay na umabot sa ganon. Sana hindi mo na inantay mag WORSEN. Para di humahantong sa ganoon. Kasi we all swallow our pride to some serious matters pero why sometimes yung tao naman na pinagbababaan natin ang lalong tumataas. Siguro, narealize nila na they would still win. Alam mo yung di mo alam kung maPRIDE na mayabang na hindi mo alam.

 Sobrang sensitive. Na kaya nilang mabuhay ng wala ka.

 Napakabalat sibuyas. Na iiyakin mo na’t lahat lahat. Wala pa din. Na susukuan mo nalang. Kasi di mo alam kung maasar ko o mapapgod ka. Pero minsan, it is just plain tiring. NAKAKAPAGOD. Kung wala, di mo naman mapipilit ang ayaw. Baka gumusto. Ikaw nalang ang umalis, mag give up. Malay mo, malay mo lang ah, marealize nila ang importansya mo sa buhay nila. Pero if not, you know where to stand.

 Di mo nga naman mapipilit magising ang taong nagtutulog-tulugan.

 So minsan, move on. Gagalaw pa din naman ang buhay kahit wala sila. Aminadong may kulang kaso di ka naman pwede magmukmok. You smile, you walk proud. Nagsorry ka na e. You’ve done a lot of trying. Ang response nalang naman e. Pag wala, edi wala. 

 People come and go. Ganon ang buhay e.